System Montessori

Maria Montessori jest światowej sławy włoskim nauczycielem, naukowcem i myślicielem. O jej zasługach przynajmniej mówi, że w 1988 rokuUNESCO uznało go za jednego z czterech nauczycieli, którzy zdefiniowali sposób myślenia pedagogicznego w XX wieku wraz z Johnem Deweyem, Georgem Kershensteinerem i Antonem Makarenko. System Montessori, opracowany przez nią pod koniec XIX wieku, stał się jedną z najpopularniejszych metod wczesnego rozwoju dzieci w Europie Zachodniej.

Podstawą systemu Montessori zasada "Pomóż mi to zrobić sam". Maria była pewna, że ​​dziecko powinno się uczyćwszystko samemu, a zadaniem nauczyciela jest zapewnić mu najbardziej komfortowe warunki do tego. W sercu Montessori stawia się indywidualność dziecka, jego własną wartość. Jej zdaniem dzieci powinny uczyć się swobodnie, bez ingerencji zewnętrznych, przymusu i krytyki. Do nauki nie jest ważna zewnętrzna motywacja, a wewnętrzna - naturalna radość z uczenia się nowego.

Aby stworzyć optymalne warunki dla harmonijnego samorozwoju dziecka, specjalnie przygotowane środowisko dydaktyczne. System Montessori korzysta z pomieszczeń do nauki podzielonych na kilka stref, z których każda służy określonym celom. Strefa praktyczna (strefa prawdziwego życia) Przeznaczony jest do treningu elementarnych umiejętności domowych (wiązanie sznurówek, zapinanie guzików itp.). Głównym sposobem uczenia się jest wzajemna imitacja. W strefa rozwoju zmysłowego dziecko zapoznaje się z właściwościami przedmiotów (rozmiar, kształt, kolor, materiał, gęstość). W strefa aktywności ruchowej dzieci wykonują ćwiczenia koordynujące ruchy. W zależności od programu danej szkoły, w której używany jest system Montessori, dodatkowe strefy: język, matematyka, geografia, muzyka, sztuka, taniec itp.

Każda strefa ma własną zestaw materiałów dydaktycznych. Dziecko może wybrać ten materiał,co bardziej mu odpowiada, maksimum, jakie może zrobić nauczyciel, to pokazanie dziecku, jak go używać. Podczas zajęć dziecko może poruszać się swobodnie po klasie i robić to, co lubi najbardziej. Może się wydawać, że podczas takich lekcji grupa jest głośna i chaotyczna, ale tak nie jest. System Montessori uczy dzieci szanowania interesów innych, pomaga im zrozumieć, że ich wolność osobista kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność drugiej osoby.

Okazuje się, że system Montessoripraktycznie nie pozostawia miejsca dla nauczyciela? To nie tak. Po prostu rola nauczyciela w systemie Montessori jest wyjątkowa - ale nie jest to mniej ważne niż jego rola w tradycyjnej pedagogice. Główne zadanie nauczyciela - przygotować dzieciom optymalne warunki dla zajęć, pokazać im, jak prawidłowo pracować z materiałami dydaktycznymi i neutralizować czynniki zewnętrzne, które uniemożliwiają dzieciom.

Nauczyciel nie ingeruje w proces uczenia się, niekrytykuje dziecko, nie zmusza do angażowania się, nie kontroluje wypełniania zadań. System Montessori wzywa, by nie dotykać dziecka, dopóki sam o to nie poprosi. Ale jednocześnie nauczyciel powinien zawsze być czujny i tak szybko jak to możliwe, aby odpowiedzieć na prośby dziecka o pomoc. Musi także stale monitorować sukcesy uczniów i, jeśli to konieczne, delikatnie oferować im bardziej złożone zadania.

System Montessori ma zarówno plusy, jak i minusy. Zacznijmy może od plusów. Ta technika pomaga dziecku stać się niezależnym, nauczyć się poznawać siebie i otaczający świat, orientować się w życiu bez pomocy dorosłych, szanować innych. Rozwój dziecka jest dla niego tak naturalny, jak to tylko możliwe. Ale z systemem Montessori podkreślana rozwój lewej półkuli (zdolności analityczne, zdolności motoryczne) i kreatywne funkcje prawej półkuli prawie nie są dotknięte. Szkoły Montessori nie używają scenek, książek ani rysunków. Po treningu na takim systemie dziecko będzie trudne dostosować się do warunków nowoczesnej szkoły.

Dlatego system Montessori jest rzadko używany w swojej klasycznej formie. Ale z umiejętne połączenie zasad pedagogiki Montessori z innymi systemami edukacji możesz osiągnąć imponujące wyniki.