Paulo Coelho "Jedenaście minut"

Ale aby ją obudzić, potrzebna jest ta druga. Wszechświat staje się znaczący tylko wtedy, gdy mamy kogoś, z kim możemy dzielić nasze uczucia.



Z reguły spotkania te odbywają się w momencie, gdy osiągamy granicę, gdy odczuwamy potrzebę śmierci i odrodzenia się. Spotkania czekają na nas - ale jak często my sami unikamy ich!



A kiedy byliśmy zdesperowani, uświadamiając sobie, że nie mamy nic do stracenia, lub odwrotnie - jesteśmy zbyt szczęśliwi z powodu życia, nieznana jest zamanifestowana, a nasza galaktyka zmienia orbitę.

Od autora

29 czerwca 2002 r., Na kilka godzin przed umieszczeniem ostatniego punktu w manuskrypcie tej książki, pojechałem do Lourdes, aby zebrać cudowną wodę ze źródła tam.



A teraz, już w sanktuarium, jakiś rodzajmężczyzna w wieku około siedemdziesięciu lat zapytał mnie: "Powiedziano ci, że jesteś bardzo podobny do Paulo Coelho?" Odpowiedziałem, że Paulo Coelho stoi przed nim. Wtedy ten człowiek objął mnie, przedstawił mnie żonie, przedstawił mnie mojej wnuczce, zaczął mówić o ważnej roli, jaką moje książki odegrały w jego życiu, i wreszcie dodał: "Sprawiają, że śnię".



Nie usłyszałem tych słów po raz pierwszy, ale za każdym razemcieszył się z nich. Jednak w tej chwili był bardzo zdezorientowany, ponieważ wiedział, że "jedenaście minut" to książka o takim przedmiocie, który może zarówno zawstydzać, szokować i ranić.



Dotarłem do źródła, dostałem wodę, wróciłem, zapytałem, gdzie mieszka ta osoba (okazało się - na północy Francji, na granicy z Belgią) i zapisało jego imię.



Ta książka jest wam poświęcona, Maurice Graveline. Mam zobowiązanie do ciebie przed żoną i wnuczką - lecz również do siebie: Muszę powiedzieć, że troszczy się i zajmuje mi, ale nie ode mnie, że chciałbym to usłyszeć.



Niektóre książki sprawiają, że śnimy, inni - są zanurzeni w rzeczywistości, ale wszystkie są przesiąknięte najważniejszymi dla autora odczuciami - szczerością.</ p>